Alle relaties gaan door conflicten en gecompliceerde momenten waarin beide partners betrokken moeten raken om te zien of ze compatibel zijn en samen kunnen groeien. Wanneer je een levensproject deelt, is het niet altijd gemakkelijk om de dagelijkse routines in evenwicht te houden, tijd te vinden om te communiceren of de vonk van de eerste jaren levend te houden.
Het is op die kritieke momenten, wanneer de relatie aan een zijden draadje lijkt te hangen, dat een gevreesde zin verschijnt die niemand wil horen: “Ik heb tijd nodig”. Tijd waarvoor? Hoeveel? En wiens tijd is het eigenlijk? Deze woorden, die klinken als twijfel vermomd als zorg, laten de andere persoon vaak achter in een emotionele shock waar je niet altijd gemakkelijk uit komt.
Psycholoog Silvia Congost, gespecialiseerd in emotionele afhankelijkheid en eigenwaarde, heeft het talloze keren gehoord in haar praktijk en ook op sociale netwerken. In een van haar laatste video’s was ze heel duidelijk over deze situatie: “Ik vraag om tijd, want ik moet even weg en kijken of ik je mis? Kom op”. Volgens Congost zit er achter deze ogenschijnlijke pauze geen rekening houden met de ander, maar een uitsluitend persoonlijk belang. “Ze denken nooit aan jou als ze dat zeggen.
Ze hebben iemand nieuw ontmoet en willen eerst kijken wat ze voor hem of haar voelen voordat ze beslissen wat ze met jou gaan doen.
In veel gevallen, voegt de psycholoog eraan toe, gaat dit verzoek gepaard met een nog pijnlijkere reden: het verschijnen van een derde persoon. “Ze hebben iemand nieuw ontmoet en willen weten wat ze voor hem of haar voelen voordat ze beslissen wat ze met je gaan doen”, legt ze uit. Deze zogenaamde “tijd” wordt dan een wrede repetitie die wordt uitgespeeld ten koste van de waardigheid van het koppel. Toch accepteren veel vrouwen het. Niet omdat ze naïef zijn, zegt ze, maar omdat de emotionele impact hen verlamt en niet in staat stelt om onmiddellijk te reageren.
Het probleem is dat het accepteren van deze dynamiek betekent dat je je eigen waarde opgeeft. Congost is duidelijk: “Als ze je dat vertellen, moet je antwoorden: ik hoop dat je conclusie nee is, zodat je niet terugkomt, want als je terugkomt, wordt de deur gesloten. Ik hoop dat uit waardigheid je antwoord dat is en dat je niet toegeeft aan deze domheid die je volledig ontdoet van de waardigheid die je nog hebt”.
De deur dichtdoen impliceert geen wrok of wraak, maar zelfrespect. Het is een daad van zelfrespect die je eigenwaarde beschermt en voorkomt dat iemand weer met jouw plaats in zijn leven gaat spelen. De psycholoog vat het samen met één advies: “Haal diep adem, maak contact met je waardigheid en doe die deur geleidelijk op slot. Werk vervolgens aan je gevoel van eigenwaarde om ervoor te zorgen dat je hem nooit meer opent”. Congost herinnert ons eraan dat het er niet om gaat te wachten tot iemand beslist of je genoeg bent, maar te onthouden dat je dat al bent. En als iemand aan je twijfelt, is het antwoord niet om ze tijd te geven, maar om jezelf waardigheid te geven.
