In een van de drukste weekenden van het jaar heeft iedereen wel eens een vliegtuig genomen of gaat dat nog doen. En zo niet, dan kennen we allemaal wel iemand die dat wel heeft gedaan. La Savina Paül heeft heel veel vliegtuigen genomen. Ze heeft zelfs meer dan 5000 vlieguren op haar naam staan, maar niet als piloot, maar als verkeersvlieger. Ze is 30 jaar oud en vliegt al vliegtuigen sinds haar 22e. Nu vliegt ze al drie jaar langeafstandsvluchten over de Atlantische Oceaan van El Prat naar Amerika.
Als klein meisje was ik altijd nieuwsgierig naar vliegtuigen. Ze had een dagboek en elke keer als ze op reis ging, beschreef het vliegtuig waarin ze vloog van boven tot onder. Maar omdat hij niemand in zijn omgeving had die met deze wereld te maken had, zag hij de optie om piloot te worden niet als een optie. “Voor mij was het alsof ik astronaut was, ik dacht er niet eens over na”, zegt Savina.
Voor mij was piloot worden als een astronaut, ik dacht er niet eens over na.
Pas toen ze haar universitaire studies moest kiezen, zei haar moeder dat ze niet moest nadenken over wat ze wilde studeren, maar wat ze de rest van haar leven wilde doen. En voor hem was het duidelijk: “Ik wil een vliegtuig besturen”, zei hij. En dat was dat. Hij studeerde voor een universitair diploma in commerciële luchtvaart en luchtoperaties, studeerde af en op 22-jarige leeftijd vloog hij zijn eerste commerciële vliegtuig. Op dat moment had hij niet eens een autorijbewijs! “Ik vloog liever een tweemotorig vliegtuig van 700 kg dan een auto”, bekent hij lachend.
Een heel zware baan
Sinds drie jaar maakt Savina Paül langeafstandsvluchten naar Amerika. De zomer is de drukste tijd van het jaar. Toch maakt ze niet zo veel vluchten. Op zulke lange vluchten is rust heel belangrijk. “Het belangrijkste is dat we geen vermoeidheid opbouwen”, legt Paül uit. Je kunt 24, 48 of zelfs 72 uur op je bestemming blijven, afhankelijk van de uren die je vliegt, of het dag of nacht is, de rusttijd in het vliegtuig… Daarom kun je in een maand vier vluchten maken (acht vluchten in totaal, als je de terugreis meetelt) die in werkelijkheid tellen als 16 of 17 dagen werk. En er zijn geen uitzonderingen: “Als de vlucht te laat komt en onze rusttijd voorbij is, kunnen we het niet doen”, verzekert hij.
Het is niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. Daarom ondergaan de piloten elk jaar een strenge medische controle. “Om dit werk te kunnen doen, moet je in goede mentale en fysieke gezondheid verkeren”, zegt La Savina. Dat is zelfs de belangrijkste factor om te kunnen vliegen. Iemand die kleurenblind is, mag bijvoorbeeld niet meer vliegen.
Om dit werk te kunnen doen moet je geestelijk en lichamelijk gezond zijn.
Maar wat meer is, is dat deze baan ook veel invloed heeft op het privéleven van de piloten:. Als iedereen op vakantie is, vliegen ze, en als ze vrije dagen hebben, werkt iedereen. “Je gaat achteruit in de wereld. Je hebt het gevoel dat je dingen mist”, klaagt Paül. Daarom is zijn kring selectiever. Het koppel uit La Savina is ook piloot. Ze leerden elkaar kennen toen ze samen studeerden. Ze waren erg goed bevriend, maar pas kort na hun afstuderen begonnen ze een sentimentele relatie, zo gelukkig dat ze uiteindelijk bij dezelfde luchtvaartmaatschappij gingen werken en hun professionele carrière parallel voortzetten.
Piloot en schepper van inhoud
Naast het besturen van vliegtuigen creëert Savina Paül ook inhoud op sociale netwerken. Vooral op verspreidt ze informatie over haar werk. “Ik realiseerde me dat deze wereld onbekend was voor mensen die er niet in zaten”. Het feit dat de cabine is afgeschermd en niemand kan zien wat daar gebeurt, wekt veel nieuwsgierigheid op.
Bovendien heeft hij gezien dat veel mensen bang zijn om te vliegen. Wat meer angst opwekt is de turbulentie. Maar Savina zegt: “Turbulentie is wat mensen het meest zorgen baart, maar het is wat ons het minst zorgen baart”. Het enige echte gevaar dat er is, legt hij uit, is de mogelijkheid om neer te storten als je je gordel niet draagt of als je rechtop zit.
Turbulentie is wat mensen het meest zorgen baart, maar het is wat ons het minst zorgen baart.
A la Savina Paül heeft nog vele uren in de lucht te gaan als verkeersvlieger. Zijn droombestemming is Tòquio, waar hij als passagier heeft gevlogen, maar niet als piloot. Ze hoopt dat wel te kunnen als ze haar volgende doel heeft bereikt: vliegen met een Airbus 350.
